Ik heb altijd vertrouwen gehad in de Nederlandse democratie. Zelfs toen het populisme opkwam vertrouwde ik op het ‘gezonde verstand’ van het merendeel van onze volksvertegenwoordigers en bestuurders. Tegenwoordig is ‘gezonde verstand’ een dekmantel geworden voor het ongebreideld spuien van de grootst mogelijke onzin. Een korte hersenscan van het ‘gezonde verstand’ in politiek Den-Haag:
We hebben een premier die óf liegt óf aan een pathologische vorm van geheugenverlies lijdt, maar toch gewoon weer aan zijn vierde kabinet mag gaan beginnen. Het CDA is een partij in permanente identiteitscrisis waar een van de weinige personen die zijn werk goed deed met een burn-out thuis zit. GroenLinks en PvdA hebben de afgelopen jaren hun overbodigheid aangetoond door bij toerbeurt de neoliberale agenda van Rutte te steunen. Met D’66 weet je nooit waar het heen gaat. Thierry Baudet begint steeds verder te radicaliseren in zijn narcistische gedrag en Geert Wilders blijft maar doorbeuken op de instituties die onze democratische rechtstaat schragen. Het kan kapot Geert! Blijft over: een handjevol bubbel-partijen en idealisten die te verdeeld en te klein zijn om echt iets voor elkaar te krijgen.
Op Windesheim? Bij de afgelopen verkiezingen waren er te weinig kandidaten bij de deelraden om verkiezingen te houden, waardoor ik zonder enige vorm van campagne te voeren of verantwoording af te leggen gewoon weer drie jaar in de deelraad van het domein Gezondheid en Welzijn mag plaatsnemen. Ik denk dat de medewerkers van het domein Gezond en Welzijn daar spijt van gaan krijgen, want er komen ineens miljoenen op ons af vanuit het ministerie. En mijn ‘gezonde verstand’ zegt me dat die geïnvesteerd moeten worden in grote ICT-projecten die tot mislukken gedoemd zijn, dat het onderwijs beter wordt door het instellen van extra managementlagen, een extra pakket onderwijsinnovaties en meer bureaucratie; dat de werkdruk onder docenten “nepnieuws” is en dat leden van de deelraad een salarisverhoging moeten hebben.
Montesquieu schreef: ‘De tirannie van een prins in een oligarchie is minder gevaarlijk voor het algemeen welzijn dan de apathie van een burger in een democratie.’
Ik moet hem gelijk geven.
