Een kijkje in de kamer van vierdejaars Meike Haverkort (20), vol meubels met geschiedenis.
“In de periode dat ik mijn kamer vond, overleed mijn oma. Een geluk bij een ongeluk: nu kon ik haar spullen hergebruiken. Ik weet dat oma dat ook heel mooi had gevonden. Ze had mijn kamer nog graag willen zien, maar dat is helaas niet gebeurd.”
“Het voelde heel gek: dat je spullen ‘pakt’ uit het huis van je oma. Maar het moest op dat moment gebeuren.”
Meike, student social work, woont nog maar vier maanden op zichzelf. Het huis in de wijk Diezerpoort deelt ze met vijf anderen, zelf heeft ze een kamer van negentien vierkante meter.
Geen Ikea
“Al die ruimte, dat trok mij wel. De vorige bewoner heeft er een hoogslaper ingebouwd. Je kunt er onderdoor lopen, en mijn eettafel staat er ook.”
In Meike’s kamer vind je (bijna) geen Ikea. “Het was sprokkelen met wat ik al had, en met wat ik nog kon krijgen. Alleen de glazen en de lampenkap komen bij Ikea vandaag. Op Facebook vond ik voor vijftig euro een bank.”
Opa’s stoel
Het meubelstuk waar Maaike het meeste waarde aan hecht? De stoel van haar opa, waar ze als klein kind al in zat. “Zit ik in opa’s stoel, dan denk ik weer even aan hem. Het liefst steek ik dan een paar kaarsen aan, lees ik een boek of kijk ik een serie. De stoel is groot: je kunt er helemaal in wegkruipen. Echt een rustmoment.”
Stukjes thuis
Door alle spullen van vroeger, de foto’s aan haar muur en de spullen die ze uit de kamer bij haar ouders heeft meegenomen, voelde Meike zich meteen thuis. “Allemaal stukjes thuis die je samenvoegt tot je eigen nieuwe huisje.”
Meike houdt niet van een strakke inrichting. Liever chaotisch en rommelig. “Ik heb veel planten, met allemaal verschillende potjes. Zijn de potten op, dan stop ik ze in oude pannen. Mijn vader is slager. En omdat de kapstok al snel volhing, hangen er nu twee vleeshaken aan mijn lattenbodem voor de jassen. Een bij elkaar geraapt zooitje, maar het bevalt mij goed.”
Tekst: Michelle van der Molen
Foto’s: Jasper van Overbeek
