In mijn eerste week op Windesheim, bijna vijftien jaar geleden, vertelde onze mentor dat we absoluut het Basisboek Journalistiek moesten aanschaffen. Ik baalde. De jongen die naast me zat, hield als een blije eikel zijn eigen exemplaar omhoog, alsof hij een trofee had gewonnen, zodat iedereen zou weten dat hij zich streberig had voorbereid op het collegejaar. Hij werkt nu voor een huis-aan-huisblaadje in Drenthe.
Wat betaalde je daarvoor?’ vroeg ik zo zacht mogelijk.
‘Mijn ouders kochten hem.’
‘Dat verrast me niet. Maar hoeveel telden ze neer?’
‘Ik weet het niet, om eerlijk te zijn.’
Er werd een groepsopdracht aangekondigd, iets wat we op de Oude Vismarkt in Zwolle moesten doen, namelijk aan random mensen vragen wat ze van het populisme vonden. Ik drentelde achter mijn clubje aan. We waren met zijn vieren. ‘Wacht even,’ riep ik voor het eerste interview. ‘Ik moet snel ergens zijn.’ Ik had het filiaal van De Slegte gezien. Voor de jonge generatie: dat was vroeger een tweedehands boekhandelaar. Binnen vijf minuten vond ik dat vermaarde Basisboek Journalistiek. Het kostte maar tien euro. Beneden zag ik ook de nieuwe variant: zestig euro. Ik vroeg me af of mijn versie van de deze antiquaar niet gedateerd was, maar wilde het risico wel nemen.
De eerste weken ging het goed. Ik kon alles in de colleges volgen. Er ontbraken soms passages, of er waren nieuwe actuelere voorbeelden toegevoegd. Toch vormde dat geen ramp. Dan keek ik gewoon even snel mee bij mijn buurman.
‘En nu gaan we naar het hoofdstuk Digitale Journalistiek,’ zei onze mentor na een maand. Ik zocht en zocht en zocht, maar dat hoofdstuk stond niet in mijn verouderde boek. ‘Wat gaan we precies doen?’ overschreeuwde ik mezelf. ‘Nou, jij hebt er zin in, als ik het goed hoor. We gaan onze eigen nieuwssite runnen.’
Na het college heb ik alle bladzijden uit het boek van buurman gekopieerd. Ik wil maar zeggen: wie het niet zo breed heeft, moet het anders oplossen. En dat is niet altijd erg. Je wordt er creatief van.
