Geld inzamelen voor een goed doel, in badpak op de catwalk én oefenen op het loopje. Jessica Brugman (21), laatstejaars social work, staat zaterdag 13 mei in de finale van Miss Curve Nederland. Moet ze wel élk weekend voor trainen.
Dat Jessica de laatste weken in de schijnwerpers staat, is niet heel vanzelfsprekend. Het afgelopen jaar – tijdens haar stage in het welzijnswerk – merkte ze juist dat ze zichzelf niet graag op de voorgrond zet. “Ik was altijd heel erg bezig met de ander. Daarom besloot ik dat het tijd werd voor een nieuw avontuur: eentje waarbij ik mezelf moet pushen om de spotlights op te zoeken. En daarmee hopelijk automatisch aan mijn zelfvertrouwen te werken.”
Het idee om mee te doen aan een missverkiezing voor volslanke dames gaat op dat moment wel even door haar hoofd, een droom van vroeger. “Ik durfde mezelf alleen nog niet écht op te geven.” Tot de studente zelf wordt gescout door de winnares van 2022. “Ze zei dat ik prachtig was, en met deze scouting meteen door mocht naar de castingdag. Geen voorselecties dus. ‘Let’s go’, dacht ik. ‘Ik heb toch niks te verliezen, al ga ik na de casting meteen weer naar huis. Van mijn curves leren houden, is dan ook mijn grootste doel’.”
Toejuichen
Natuurlijk, het is wél een wedstrijd. Of al die concurrentie haar dan juist niet extra onzeker maakt, zou je denken. “Natuurlijk hangt dat in de lucht, maar het steunen van curvy girls onder elkaar voert de boventoon. Dat voel je echt. Heeft iemand een slechte dag, of een dip rondom haar zelfbeeld, dan zijn we er voor elkaar. Om de ander het hardst toe te juichen. Omringd door soortgelijke mensen, voel je je namelijk minder alleen. Je durft meer. Tenminste, dat effect heeft de verkiezing op mij.”
“Ik ben best wel een stoer meisje, draag niet zo vaak een jurk, hakken of make-up. De meeste mensen om mij heen reageren dan ook verbaasd op mijn deelname. Maar dat is juist het leuke: ondanks de vooroordelen over mijn eigen lichaam ga ik dit gewoon rocken. Ik leer mijn vrouwelijkheid omarmen, en leer een andere kant van mezelf te ontdekken. Je hoeft niet per se stoer te doen, maar mag ook je vrouwelijk charme laten zien.”
Bloednerveus
Tijdens de castingdag, waar Jessica – nu ruim twee maanden geleden – eerst nog even doorheen moet, zijn haar vriend en een goede vriendin aanwezig om haar aan te moedigen. Ook zij zeiden: leuk wanneer je door bent, maar mocht dat niet lukken, dan zijn we alsnog heel trots op je”
Er zijn die dag meer dan 50 vrouwen aanwezig, allemaal bloednerveus. “Er hing onrust in de lucht. Het was een lange dag, bestaande uit drie rondes. Jezelf voorstellen in een cocktailjurk, de badpakkenronde op de catwalk lopen en een ronde waarin je een Engelse vraag moet beantwoorden. Want de winnares mag Nederland namelijk vertegenwoordigen tijdens de internationale verkiezing, in Amerika.”
“Ik was ontzettend zenuwachtig. Tijdens de tweede ronde verstapte ik mij dan ook. Maar met mijn improvisatievermogen en positiviteit heb ik mij hier doorheen geslagen. Ik dacht: herpakken, schouders naar achteren en borsten vooruit. Gewoon het beste ervan maken. Als ik die castingdag had overleefd, was dat voor mij al een hele overwinning. Ik heb namelijk nog nooit halfnaakt voor een onbekende groep mensen moeten poseren.” Maar aan het einde van de dag, wordt Jessica al snel naar voren geroepen. Als één van de 26 finalisten. “Ik was best verrast.”
Workshops
Sinds die dag bewuste dag is de studente elke zaterdag aan het trainen voor de finale, die 13 mei plaatsvindt. “We volgen verschillende workshops. Hoe je je eigen make-up moet doen, op de catwalk moet lopen of we oefenen onze presentatievaardigheden. Ook hebben we shoots, en dansles. Elke week ziet er weer anders uit. Daarnaast ben ik nu bezig met het verzamelen van SMS’jes: je kunt namelijk stemmen op de kandidaten. Degene met de meeste stemmen wint de subtitel Miss Popular.”
En dan organiseert ze nog een loterij voor stichting MIND, om geld in te zamelen voor het verkorten van de wachttijden in de psychiatrie. “Het is krap, samen met mijn studie, bijbaan bij de bioscoop en social werk voor de Palestrinalaan in Holtenbroek. Maar alles bij elkaar geeft mij ook veel energie. Ik kijk uit naar de finale: om iedereen te laten zien wie ik ben geworden. Tegenover de pesters van vroeger: dat ik mij niet laat leiden door mijn verleden.”
Gepest
Want ook al krijgt Jessica over haar uiterlijk tegenwoordig gelukkig geen nare opmerkingen meer, die van vroeger vergeet ze niet snel. “Op de basisschool werd ik erg gepest. Ik was de enige ‘grote meid’, en daar werd wat van gezegd. Dat ik te veel at tijdens de pauze, of niet hard genoeg rende met sportles. Dat heeft bij mij voor een laag zelfbeeld gezorgd. Ik ben al een aantal jaar hard aan het knocken om dat recht te zetten. Hoe tof, als ik met mijn deelname andere volslanke dames kan inspireren om hun dromen na te jagen.
Hard knocken dus, en dat lukt de ene dag beter dan de andere. “Ik heb maat 48. Soms kijk ik in de spiegel en dan vind ik mezelf de leukste persoon op aarde, en de andere keer denk ik: ‘dat zou wel een maatje minder kunnen.’ Ik heb best veel littekens op mijn lichaam, en die maken mij soms onzeker. Ik was erdoor in mijn schulp gekropen, plaatste mezelf vaak in de underdogpositie. Nu durf ik veel meer kansen te grijpen. Zo heb ik laatst aan een modeshow meegedaan waarvoor ik in lingerie moest: dat zou Jesscia van vóór de verkiezing nooit gedurfd hebben.”
Precies de reden waarom – volgens de finaliste – zo’n missverkiezing heel belangrijk blijft. “Een badpakkenronde kun je cliché noemen, of achterhaald, maar met kleding kun je bepaalde lichaamsdelen verbergen. En dat is nou net niét meer de bedoeling. Tijdens deze ronde kan ik met trots laten zien wie ik ben, met al mijn curves.”
Oefenen
Na haar deelname wil ze dan ook voorlichting geven op basisscholen. “Om te laten zien dat de wereld veel meer te bieden heeft dan enkel beauty, fitness en social media. Want wat is zelfliefde, het perfecte lichaam, en moet je eigenlijk wel perfect willen zijn? Hoe leuk is het om met maat 48 voor de klas te komen staan, terwijl de kinderen misschien een heel dun persoon verwachten bij het horen van de term ‘missverkiezing’. Kunnen we meteen over díe vooroordelen in gesprek gaan.”
Winnen? Jessica verwacht zelf van niet. “Ik moet nog even oefenen op mijn catwalkloopje. De hakken moeten minstens 10 centimeter hoog zijn. Soms heb ik last van blaren, maar daar moet ik dan even doorheen. Het is toch de grootste nachtmerrie van elke deelneemster: vallen op het podium.”
“Ik hoop op een subtitel, of een top 5. Maar echt, ik ben al heel erg trots op het feit dat ik er mag staan. Dit had ik twee jaar geleden nooit gedacht.”
Tekst: Michelle van der Molen
Foto: Marcel van den Berg
