Cursisten van de NT2-opleiding (Nederlands als tweede taal) schreven aan de hand van een foto of voorwerp persoonlijke verhalen over hun thuisland of vlucht naar Nederland. WIN selecteerde er vier.
Dansvoorstelling
Op de dag dat we werden begroet door de Mediterrane dolfijnen aan de rand van de Spaanse kust, voelde ik dat het leven ondanks alles de moeite waard was. Het was ongeveer drie jaar geleden, en onze houten zeilboot dobberde zachtjes op de golven. Ik was al gewend aan de zilte lucht van de Mediterrane Zee en het schilderij van een ondergaande zon met een oranje en paars palet in de hemel.
We waren uitgeput vanwege de lange en zware reis vanuit Turkije. Door een motorstoring beperkte onze snelheid zich tot twee kilometer per uur. De giek (een stevige horizontale mast om het grootzeil stabiel te houden) die werd vernield door de harde wind, gaf een goed beeld van onze staat. We waren precies in het midden van onzekerheid. De droom van Engeland leek verder weg dan ooit. Maar toen gebeurde er iets wonderbaarlijks. Een school vissen glinsterde aan de boeg van onze boot. Met een hernieuwde energie renden we naar de railing. Vervolgens zagen we tientallen dolfijnen vlak bij de boot. Ze waren overal. Een van de dingen die ik nooit zal vergeten is het prachtige geluid dat uit het water kwam toen de dolfijnen sprongen. Het was meer dan een dansvoorstelling, we voelde dat zij kwamen om ons te begroeten, om onze hoop op te wekken.
Deze ervaring was echt een lichtpunt. Ik heb het gevoel dat ik de hele natuur, alle wezens en alle mensen met meer compassie benader. Deze herinnering speelt hierin een grote rol. Op de foto zien jullie silhouetten van mijn vriend en zijn zus. Ondanks dat de zon aan het ondergaan was, is de vrolijkheid op hun gezichten duidelijk.
Anoniem
Lees ook het verhaal van Esraa: Een vis zonder water
Parels van zijn hart
Eén van mijn opa’s was heel belangrijk voor mij. Daarom wil ik graag dit verhaal over hem delen. Hij is vijftien jaar geleden overleden, ik mis hem nog steeds heel erg. Hij hield van zijn kleinkinderen en ik speelde heel veel met hem buiten. Hij leerde me om te fietsen. Sinds ik tien jaar oud was, woonden we in Istanbul. Tijdens feesten en zomervakanties gingen we naar het dorp waar mijn oma en opa woonden.
Als ik naar het dorp ging, maakte mijn opa altijd een schommel voor mij en we aten samen ijs. We brachten elke ochtend de melkflessen van mijn oom naar de zuivelcoöperatie. Mijn oma maakte zelf kaas en dat vond ik heel lekker. Daarom kwam mijn opa soms speciaal voor mij naar Istanbul om kaas te brengen. Ik herinner me niet zoveel dingen uit mijn jeugd, maar deze gebeurtenissen lijken alsof ze gisteren gebeurd zijn. Ik voelde me geliefd, blij en heel rustig.
Mijn opa gaf me veel cadeaus tijdens zijn leven, maar het meest bijzondere was zonder twijfel deze parelketting. Toen ik acht jaar oud was, ging hij op bedevaart naar Mekka. Ik was verdrietig om zijn vertrek en ik huilde veel. Na de bedevaart had hij deze parelketting als cadeau voor mij meegebracht.
Wat deze ketting voor mij echt bijzonder maakt, is dat ik het op mijn bruiloft heb gedragen. Ik zou graag willen dat mijn man mijn opa had kunnen ontmoeten en dat mijn opa ook op onze bruiloft aanwezig had kunnen zijn. Maar ik had tenminste nog mijn parelketting en daardoor voelde het alsof hij bij me was. Gelukkig dat jij mijn opa was, mijn lieve opa.
Buket
Lees ook het verhaal van Noura: Terugsleutel
De meest sombere zonsondergang
De dag waarop ik naar de universiteit ging was een typische zaterdag. Het was vakantie geweest en we waren net weer begonnen met de lessen. Maar die dag was niet zoals alle andere dagen. Op straat was overal verwarring en mensen waren bang dat er iets ergs gebeuren zou.
Aan het eind van de ochtend haastte ik me om de universiteit te verlaten om naar huis te gaan. Toen ik naar buiten liep, keek ik voor de laatste keer naar mijn universiteit. Ik had nooit kunnen denken dat dit mijn laatste dag in Kabul zou zijn. Het was precies vier uur ‘s middags toen de Taliban hun heerschappij aankondigden. Het meest pijnlijke moment voor mij was dat ze de vlag van Afghanistan neerhaalden en de vlag van de Taliban hesen.
De volgende dag verlieten veel mensen hun huizen om te vluchten. Iedereen probeerde in een vliegtuig te komen dat het land zou verlaten. Drie Afghaanse jongens vielen te pletter bij hun poging om in een vliegtuig te klimmen. Dit is een tragedie die onmogelijk is om te accepteren.
Een maand later vond er een krachtige explosie plaats op het vliegveld van Kabul, waarbij honderden mensen omkwamen en velen martelaar werden. Na deze gebeurtenissen werden scholen en universiteiten gesloten voor meisjes en vrouwen. Ik vluchtte naar Nederland om een comfortabel leven te hebben. Dit was mijn bittere verhaal dat ik met jullie wilde delen.
Rabeha
Lees ook het verhaal van Sekar: Een gouden ketting van liefde en groei
Risico’s nemen
Voordat ik naar Nederland kwam, zat ik ondergedoken in de hoofdstad van Uruzgan, Tarin Kowt. Dagelijks ontving ik bedreigingen via brieven, telefoontjes en sms’jes van een afzender die zich het ‘Islamitisch Emiraat’ noemde. “Geef je over, anders gaan we achter je hele familie aan”, stond er. Ik was een doelwit van de Taliban, omdat ik voor verschillende internationale hulporganisaties zoals Save the children, Cordaid, USAID en zo heb gewerkt. Daarbij was mijn vader een districtshoofd uit Uruzgan dat nauw samenwerkte met de Nederlandse troepen daar.
Tijdens de val van Afghanistan zat ik vast in Afghanistan. Ik vroeg hulp, maar het duurde lang en de situatie in Afghanistan veranderde tegen de verwachtingen in. Na de val van Afghanistan ging ik in een verschrikkelijke situatie naar Kaboel. En daarna naar de vluchthaven van Kaboel. Meermaals probeerden we met de Nederlandse evacuatievluchten mee te komen, maar vanwege de chaos lukte het niet en een nieuwe poging in die gevaarlijke en vreselijke situatie was te zwaar voor mijn jonge dochters en voor mijn vrouw. Alle hoop was toen weg. Totdat later, via een complexe vluchtroute, mijn gezin en ik met hulp vanuit Nederland en Amerika Afghanistan alsnog konden verlaten.
Toen ik naar Nederland kwam, begon ik met de Nederlandse taal. Ik had in het AZC een docent, Jan de Vries. Hij heeft me veel geholpen om de basis van het Nederlands te leren. We wonen nu in een mooie stad, Steenwijk. Ik houd van ICT, daarom loop ik stage bij een ICT-bedrijf en wil ik een ICT-opleiding doen. Mijn vrouw gaat ook naar een taalschool in Steenwijk en ze is superblij, omdat ze nu de kans heeft om te studeren. Mijn kinderen gaan naar school en ze hebben vrienden gemaakt en zij zijn erg blij. Momenteel zit ik in het taalschakeltraject op Windesheim.
Een paar dagen geleden werd ik geëerd voor mijn werk voor Nederlandse militairen tijdens missies in Afghanistan. Hoewel ik meer medailles heb gewonnen, is deze munt voor mij het waardevolst. Ik ben superblij en trots. Ik kijk erg positief naar de toekomst, want wij zijn hier veilig en ik kan weer met vertrouwen en blijdschap werken. Ik heb geen contact met mijn vader, want daar is geen internet. Maar ik heb contact met andere mensen, daar verspreidt de horror zich nu. Als ik aan die dagen denk, heb ik nachtmerries.
Wali
Lees ook verhaal van Faheza: Zahra
NT2-ers maken tijdschrift: Op verhaal komen
Deze vier verhalen komen uit een tijdschrift dat de cursisten vanuit hun opleiding maakten. “Onze cursisten zijn veelal mensen die al een heel leven achter zich hebben. Ze dragen een enorme rijkdom aan culturen en verhalen met zich mee”, vertelt Sjoerd Litjens, sinds kort NT2-docent en initiatiefnemer van het tijdschrift. “Prachtige verhalen, maar soms ook hele verdrietige”, vult collega-docent Inge Groenhuis aan.
Therapeutisch
“Niet alle cursisten vinden schrijven in een vreemde taal leuk om te doen, terwijl het natuurlijk wel een verplicht onderdeel is. Daarom dachten we: hoe mooi zou het zijn als ze met plezier gaan schrijven over iets dat ze nauw aan het hart ligt? En dat vervolgens als prachtig afgedrukt tijdschrift krijgen en aan andere mensen kunnen laten zien?”
Sjoerd: “Op verhaal komen is heel belangrijk, in zekere zin ook therapeutisch. Het is een middel om stappen te kunnen zetten. Onze cursisten komen hier terecht in een compleet andere realiteit en willen een nieuw leven opbouwen. Helder hebben waar je vandaan komt en waar je naartoe wilt, daarbij kan het opschrijven van je verhaal heel waardevol zijn.”
92 nationaliteiten
De NT2-opleiding van Windesheim bedient mensen die de Nederlandse taal willen leren. Veel cursisten zijn naar Europa gevlucht, en komen uit landen als Syrië, Sudan, Turkije of Jemen, of komen naar hier voor werk of de liefde. De opleiding bestaat al ruim 22 jaar en richt zich met name op mensen die in het land van herkomst al een diploma hadden gehaald en hier willen starten met een hbo- of universitaire studie. Momenteel telt NT2 ongeveer 170 cursisten en 92 nationaliteiten.
NT2 is doorlopend op zoek naar taalcoaches, die een-op-een spreekvaardigheid oefenen met een cursist, als een ‘extra’ naast hun opleiding. Inge: “Lijkt het je leuk om dit bijvoorbeeld een uurtje per week te doen? Stuur mij dan een berichtje.”
