Een zilveren sleutel bevat het geheim van de terugkeer naar huis. Als herinneringen mij terugvoeren naar de oevers van mijn kindertijd, denk ik aan mijn warme huis die dromen en intieme momenten bevat. Als ik mijn huis voorstel dan is de deur het eerste beeld dat in me opkomt. De deur waarachter ik meteen mezelf kan zijn en me op mijn gemak en ontspannen voel. Het gelach van mijn broer en zus en de warme stemmen van mijn vader en moeder weerklinken in mijn gedachten.
Wat ik nooit kan vergeten is de echo van onze huissleutel als deze in het deurslot gaat. Dit geluid betekent veel. Eigenlijk betekent het voor mij dat een zware werkdag van mijn ouders voorbij is en ze nu terugkeren in de boezem van onze familie.
Ik had een supermacht om onderscheid te kunnen maken tussen het geluid van onze huissleutel en die van onze buren. Ik gebruik deze kracht als ik laat op wilde blijven en mijn ouders weg waren en we vroeg moesten slapen. Als ik het geluid hoorde van de sleutel die rammelde op het moment dat hij uit de zak ging, rende ik snel terug naar mijn kamer om te doen alsof ik aan het slapen was; ik deed alsof ik bedtijd niet had gemist.
Het zijn allemaal prachtige herinneringen, maar de dag die in mijn geheugen gegrift staat, is de dag dat ik voor het eerst een kopie van de sleutel ontving. Ik keek altijd uit naar die dag omdat het betekende dat ik niet meer een klein meisje zou zijn, maar iemand met de verantwoordelijkheid om de sleutel te bewaren. Het was een prachtige gevoel. Dat je een sleutel hebt van een dierbare plek, om te weten dat die plek altijd op jouw terugkeer zal wachten.
Toen wij vanwege de oorlog moesten emigreren, was ik helemaal van de kaart. Hoe kan het dat ik mijn sleutel niet meer kan gebruiken? Hoe moeten wij ons huis achterlaten? Ik wist niet hoe ik de herinneringen en de echo van deze dierbare plek in mijn koffer moest dragen. Ik keek toen naar de sleutel en ik zei tegen mezelf dat ik me eraan moet herinneren dat hoe lang de tijd ook duurt en hoe ver de afstand ook is, ik uiteindelijk zal terugkeren naar mijn land en mijn huis.
Toen ik afscheid nam van mijn huis terwijl we de deur sloten, had ik even het gevoel dat mijn huis tegen me zei : “Ik zal altijd op je wachten.” Als ik mijn sleutel vasthoud, denk ik terug aan dat laatste moment dat het metaal van de sleutel de opening van de deur raakte. Ik deed toen een belofte: “Ik kom terug. Ik laat je niet in de steek”. Zo kijk ik iedere dag naar mijn terugsleutel!
Noura
Er zijn 1 reacties op «Noura: Terugsleutel»