Voor een documentaire in Turkije, die ik met een grote filmploeg zou maken, had ik allerlei mensen nodig met specifieke competenties: ze moesten het land kennen, ervaring hebben in redactiewerk, stressbestendig kunnen handelen, fit zijn en Turks spreken. Er was natuurlijk wel meer, maar ik moet altijd zuinig met mijn woorden zijn in deze column, anders krijg ik op mijn donder van de hoofdredacteur.
Afijn.
Om tot een crew te komen, zoals ze in medialand wel eens gewichtig willen zeggen, hielden we drie sollicitatiedagen. Heel handig: het kaf werd meteen van het koren gescheiden, omdat de helft van de kandidaten een beetje of véél te laat op de afspraak kwam. Ongeschikt. Wat me nog meer opviel, was dat sommige mensen zeer ongeïnspireerd overkwamen: ze vertelden bijvoorbeeld dat ze nog tien sollicitaties hadden lopen en dat ze eigenlijk niet precies wisten wat ik van hen zou verlangen. Als je een positieve indruk wilt maken, verdiep je dan tenminste in de potentiële werkgever en diens ambities met een kantoor of een project. Er was nog een slag mensen: dit volkje gooide meteen de eigen eisen op tafel. ‘Dit wil ik niet’, ‘dat kan ik niet,’ ‘ik doe wel aan intermittent fasting’, ‘ik moet elke dag een uur met mijn vriend videobellen’ en ‘ik rijd liever niet in dieselwagens’. Toch had ik met iedereen die het niet heeft gered op een bepaalde manier sympathie. Ze zouden leren en beterschap tonen, vertelden ze na afloop. De persoon die uiteindelijk werd gekozen, kan op minder genegenheid mijnerzijds rekenen. Eenmaal in Turkije vroeg ik aan haar of ze even wat informatie wilde ophalen bij een lokale ondernemer. Ze verstijfde helemaal en nadat ze veel te lang met die persoon in gesprek was geweest, kwam ze terug met een warrig verhaal. Wat bleek? Ze had gelogen over een cruciale eis die bij haar rol hoorde: ze sprak totaal geen Turks. En daarom hadden we om precies te zijn helemaal niets aan haar, omdat de locals in het gebied waar we werkten geen Engels spraken. Dat was meteen een les voor mij: verzin geen vaardigheden, test ze wel altijd bij anderen. En dat is natuurlijk meteen een gratis tip voor iedereen die deze column leest.
