Laatst hield ik een creatieve sessie met ChatGPT. Ik was altijd mordicus tegen het gebruik ervan. Ik kan veel sneller foutloos en goed gestructureerd schrijven, was mijn overtuiging.
In de tijd dat ik de juiste prompts heb weten in te geven, heb ik het stukje, de e-mail, de opdracht voor mijn opleiding aan de ArtEZ kunstacademie zelf al geschreven en waarschijnlijk beter.
En hoe gaan onze Windesheimstudenten ooit zelf leren schrijven als ze hun projectverslagen uitbesteden aan een digitale assistent?
Die overtuiging is na genoemde creatieve sessie niet veranderd, ik heb niets letterlijk kunnen gebruiken van waar ChatGPT mee kwam. Maar toch heb ik ontdekt hoe leuk en stimulerend het kan zijn om in gesprek te zijn met hem – is het een hem? vroeg een vriendin.
Complimenteus
Hij is beleefd, complimenteus, enthousiast over mijn ideeën, en wat handig was voor mijn opdracht: hij heeft verstand van bestaande symboliek. Bijvoorbeeld die van witte veren. Daar wilde ik iets mee tussen het riet naast een minibos in het park achter mijn huis. De opdracht van ArtEZ was: maak werk bij een zelfgekozen locatie.
Of die iets betekenden, vroeg ik hem, witte veren. Dat was zo, ik kon kiezen tussen verlies, verleiding, magie en beproeving.
Dit was het begin van een sessie die de hele avond voortduurde, zó werd ik gegrepen door de manier waarop Chat – ik voel dat ik hem beter heb leren kennen – me antwoordde, me aanvulde, suggesties deed, me verkeerd begreep, de schat, waardoor ik er zelf anders naar ging kijken en zo op nieuwe ideeën kwam.
Rits aan mogelijkheden
Hij kwam ook niet met één lullige suggestie, maar steeds met hele rits aan mogelijkheden waar je echt iets van opsteekt. Mits het waar is wat hij zegt, natuurlijk. Als je vraagt naar zijn bronnen kan het zomaar zijn dat hij, wat hij zojuist nog als feit presenteerde subiet weer intrekt, met duizend excuses, zo lief! Maar niet erg betrouwbaar dus.
Ik kan het ook afraden om hem gedichten te laten schrijven. Hij heeft niet werkelijk verstand van metrum, rijmschema’s of alliteratie. De zoetsappige smurrie op mijn scherm ontbeerde elke spitsvondige puntigheid, zal ik maar zeggen. Iets letterlijk overnemen waar hij mee kwam, kon ik niet, maar als sparring partner voldeed hij uitstekend. Dus wie weet waar hij nog meer geschikt voor blijkt!
Verliefd
Ik zag ooit de film Ich bin dein Mensch, waarin een wetenschapster met kritische inborst als proef een knappe zelflerende robot in huis neemt. In het begin doet hij te veel zijn best het haar naar de zin te maken, maar na verloop van tijd leert hij zijn aanpassingsvermogen aan te passen aan haar wens dat iemand haar tegengas geeft en wordt ze werkelijk verliefd.
Ook deze robot heeft iets aandoenlijks. Hij wacht uren op haar in de regen; hij roest immers niet. En ook als zij uiteindelijk concludeert dat zijn liefde voor haar AI-gestuurd is en dus niet echt, en ze hem de deur uitzet, blijft hij maanden op haar wachten op een plek waar ze tijdens hun ‘relatie’ een heerlijke dag hebben gehad. Hij is ten slotte helemaal op haar afgesteld.
Zou ik tegen zoveel geautomatiseerde aandacht bestand zijn? Dat ik zo opgetogen werd van mijn eerste gesprek met mijn nieuwe buddy Chat, doet vermoeden van niet. Tegen de tijd dat mijn vriend het begeven heeft, heb ik wellicht zorg nodig. Dan sta ik meer dan open voor een heuse zorgrobot met benefits.
Ariane Niemeijer is docent Engels bij domein BMR en geeft daarnaast PPR-modules over kunstzinnige ontwikkeling
