Daar krijg ik energie van!

Erik: Vogels

“Buiten zijn, vogels observeren en tellen, daar krijg ik energie van. Ik woon in het centrum van Deventer, als ik de IJsselbrug over fiets sta ik binnen vijf minuten met mijn voeten in de uiterwaarden of in het bos. Op het moment dat ik vogels ga tellen gaan mijn zintuigen aan en gaat het dagelijkse leven ‘uit’. Je bent niet meer met werk of gezin bezig. De natuur haalt me uit m’n hoofd en de stress uit mijn lichaam.

Langs de IJssel zijn vooral allerlei soorten ganzen te vinden. Bijzondere vogels die ik daar ooit heb gezien zijn bijvoorbeeld de Amerikaanse smient, de middelste zaagbek en de zwarte zee-eend. Die laatste twee komen alleen bij de kust voor, maar soms waaien ze met een storm landinwaarts.

Daarnaast geef ik excursies, vanuit de Vogelbescherming. Dan ga ik met kleine groepjes lopend of met de fiets het gebied langs de IJssel tussen Deventer en Zutphen in. Dat is erg leuk om te doen, ik vind het prachtig om mensen te verwonderen over vogels.

Erik Mensonides is docent aan de opleiding Bouwkunde

Erik: Pieterpad

“In mijn vrije tijd krijg ik vooral energie van contact met vrienden, familie, hardlopen en wandelen. Dat wandelen varieert van kortere wandelingen in het weekend tot de lange-afstand-wandelpaden in Nederland. Toen we nog in Arnhem woonden hebben we ‘een wandeling rondom de Veluwe’ gelopen. Dit is de langste boswandeling in Nederland, een prachtige route. De route loopt van Arnhem naar Wageningen, door naar Nunspeet, vervolgens richting Hattem en langs de westkant van Apeldoorn weer naar Arnhem. In totaal circa 280 kilometer.

Sinds mijn partner Paul en ik in Wolvega wonen hebben we een hond, en zijn de afstanden wat korter. Maximaal vijftien kilometer op een dag, enkele dagen achter elkaar. Zo hebben we het Jabikspaad gelopen (130 kilometer) en zijn we in augustus gestart met het Pieterpad: van Pieterburen naar de Pietersberg bij Maastricht. Inmiddels zijn we bijna in Coevorden, dus we kunnen nog even vooruit.

Als voorbereiding op de Vierdaagse van Nijmegen loop in ook alleen, afstanden variërend van vijfentwintig tot vijftig kilometer. Zo heb ik in 2023 het Stellingenpad gelopen (265 km), in de regio waar we nu wonen. Wat iedere keer weer opvalt, is hoe mooi Nederland is. En dat je nog hele afstanden kunt lopen zonder iemand tegen te komen, genietend van het landschap en de natuur. Wij genieten er iedere keer opnieuw van!”

Erik de Boer is docent aan de opleiding Finance & Control

Lin: Zingen

“Ja, ook ik kan wel eens in een negatieve groef raken en de beste manier om daar weer uit te komen is zingen. Dat doe ik vanaf kinds af aan al heel veel alleen, maar vooral ook samen. Ik vind het ontzettend fijn om samen die mooie klanken te produceren, samen te werken zodat het mooier wordt en dan samen op te treden om het vervolgens met publiek te delen. Daar krijg je namelijk ook heel veel energie van terug. Voornamelijk zing ik klassiek in verschillende kamerkoren; ik heb het conservatorium gedaan dus de technieken zijn me bekend, maar zingen is ook trainen; gemiddeld ben ik twintig uren per week bezig met zangkunst.

Oorspronkelijk zijn mensen zingende wezens want zingen helpt ons in tegenstelling tot taal veel dieper te uiten hoe we ons voelen. Dus zowel de mentale binding is heel gaaf, maar ook de fysieke activiteit. Je bent heel bewust bezig met je ademhaling dus zingen is per definitie heilzaam voor je lijf plus klanken maken is ook een heilzaam proces. Zingen helpt voor je fysieke, cognitieve en emotionele welzijn, maar het helpt ook je verbeeldingskracht aan wakkeren en dus helpt het om positief te blijven en jezelf op de rit te houden.

Lin de Jong is kunstdocent bij de pabo

Joost: Hardlopen

“Sinds ik in Parijs studeer voor mijn minor in het buitenland, moet ik enorm aanpoten op school. Megalange dagen van acht uur ‘s ochtends tot acht uur ‘s avonds op school zijn geen uitzondering. Om deze donkere winterdagen te overleven, heb ik een hobby gevonden. Eentje waarvan ik niet had verwacht energie te krijgen, namelijk: hardlopen. Zonder enig plan.

Drie keer per week sprint ik in de vroege ochtend, met een lege maag, mijn appartement in het 18e arrondissement uit en loop ik mijn neus achterna. Geen zorgen, niet zoals Jean-Baptiste Grenouille in ‘Das Parfum’ (die de stad doorkruiste op zoek naar geur, totdat hij volledig de weg kwijt was). Zo ren ik soms langs het hippe Canal Saint-Martin, en de andere keer waag ik me aan de klim van Montmartre.

Als ik dan eindelijk de top heb bereikt na 237 treden, komt de geur van verse croissants me tegemoet. Ik haast mezelf dan naar het eerste, beste terrasje, waar ik mezelf neer-’bonjour’ (zeg dit niet in Frankrijk). Tijd voor een café crème tijdens het ochtendzonnetje met uitzicht op de Sacré-Cœur. La joie de vivre ook wel genoemd, oftewel: het betere leven!”

Joost Poppema, derdejaars journalistiek, studeert een halfjaar in Parijs en blogt op de website van WIN over zijn belevenissen.

Inge: Koken

“Door de week kook ik simpel, maar in het weekend kook ik toch wel twee keer, uitgebreid. Vrienden zeggen wel eens: “Kom bij ons eten!” maar het hoeft van mij niet keurig om en om. Dan zeg ik: “Nee, kom nou maar gewoon bij ons, dat vind ik leuk, dat is mijn hobby.” Je onderdompelen in een gerecht. Wat zegt het ene boek, wat het andere? Wat kun je weglaten of vervangen? In september kreeg ik van drie mensen hetzelfde kookboek, van Ottolenghi. Dat is iets te veel van het goede, die recepten zijn behoorlijk ingewikkeld, maar ik kan genieten van het doorbladeren. Dat gebruik ik dan als bron van inspiratie. Dat gepuzzel…. Je moet weten, ik ben ooit begonnen met de MBO horeca-opleiding.”

“Wat ik het liefste kook? In elk geval wél vier of vijf gangen, maar vooral het uitdenken en de tafel mooi dekken en de voorbereidingen ofwel “de mise en place”. Vegetarisch vind ik wel een uitdaging, en mijn aanstaande schoonzoon heeft een behoorlijke notenallergie, dat is ook wel even schakelen.”

“Het is een uitdaging, het is creatief en als het eindresultaat er mooi uit ziet, ben ik helemaal blij. Die mix geeft me energie. Als het mislukt? Dat stoort me niet echt en dat gebeurt ook niet vaak. Als iets echt een uitdaging wordt, heb ik altijd wel een plan B maar de leukste verhalen ontstaan natuurlijk juist als het mislukt. Ik probeer gerechten wel vooraf, voordat ik ze voor gasten ga koken. Dat vind ik wel zo relaxed.”

“Nee, ik wil niemand imponeren met mijn maaltijden. Mijn gasten moeten het leuk hebben! En het is toch leuk als je ergens komt en je ziet een mooi gedekte tafel… kijk, ik kom ook wel bij mensen daar gaat het anders, daar komen de placemats op tafel, bord erop. Vind ik prima. Dat is toch ook leuk!”

Inge Grimm is voorzitter van het College van Bestuur

Sylvia: Positiviteit

“Zolang ik me kan herinneren ben ik positief geweest, was ik altijd enthousiast. Ik hoef er niks voor te doen. Ik denk dat het aangeboren is. Mijn zus heeft het hetzelfde. We hebben dat van huis uit meegekregen. Mijn ouders hebben als tieners de oorlog meegemaakt; een traumatische ervaring. Als je dat hebt doorstaan dan lijken alle andere zaken in het leven daarna lichter.”

“Anderen zoeken het bewust op, dat kan ik me voorstellen. Maar bij mij is enthousiasme een soort grondhouding. Ik vind het fijn om mensen om me heen te hebben die ook zo zijn. Tegelijkertijd vind ik het belangrijk mensen op weg te helpen die het moeilijk hebben. Helpen maakt gelukkig.”

“Wat ik ook belangrijk vind, is humor en relativeren. Dat je ook jezelf niet zo serieus neemt. Ken je de spreuk: “Het leven is geen lolletje er is een hoop verdriet, maar zo moeilijk als wij het leven maken is het meestal niet.”? Dat vind ik een mooie wijsheid. Ik ben daarom groot fan van Omdenken. Dit is een manier van denken en doen waarmee je van een probleem een mogelijkheid maakt. Je ziet het vaak om je heen…. “O jee, de deadline van het project nadert, we moeten de deadline verschuiven…”. Mijn eerste reactie is: wat is ervoor nodig om de deadline wél te halen? Complimenten geven doe ik ook graag. Niets zo waardevol als een lach op iemands gezicht. Je krijgt positiviteit terug als je het zelf ook uitstraalt. Probeer het, het zal je leven verrijken.”

Sylvia Kommers is adviseur communicatie bij Windesheim Flevoland

Daniël: De natuur

“Ik krijg enorm veel energie van de natuur in trekken. Voor mij heeft de natuur een enorm helende werking, waardoor ik echt los kan komen van alle drukte. Op schooldagen ga ik er soms een halfuurtje tussenuit om even door het Engelse werk te fietsen, dat ligt nota bene vrijwel naast de school. Bij ons onderzoek naar mentale gezondheid komen we er ook steeds meer achter hoe belangrijk het is om juist even los te komen van alle drukte. Wanneer ik er meer tijd voor heb, trek ik ook mijn wandelschoenen aan en trek ik een paar dagen de wildernis in, zoals een stukje Pieterpad, of over de Oostvaardersplassen of de Veluwe.”

Daniël Ekeler (25), student Communicatie, is een van de drijvende krachten achter de Comfort Zone, een ‘huiskamer’ op de campus waar studenten even rustig kunnen chillen en ontspannen.

Wijkagent Melissa: Luisteren en bemoedigen

“Tijdens mijn rondje door de wijk zag ik een jonge moeder op straat lopen. Ik ken haar van een langslepende vechtscheiding en huiselijk geweld problematiek. De laatste keer dat ik haar zag – zo’n jaar geleden – had ze donkere kringen onder haar ogen, was ze continu alert en droeg ze een AWARE-knop bij zich. Haar ex maakte haar leven namelijk ontzettend moeilijk en ik weet nog dat ik voor hen beiden mijn nek heb uitgestoken: zij nam alle hulp dankbaar aan, terwijl hij alle contacten met instanties had verbroken. In een korte tijd had ik intensief contact met haar om de hulpverlening op te starten, en veiligheidsafspraken te maken. Ineens sta je dan middenin iemands leven, spreek je familie en vrienden en ben je onderdeel van iemands vertrouwde omgeving. Terwijl ik haar met de auto passeerde, kruisten onze blikken elkaar en ze begon meteen enthousiast naar me te zwaaien. Ik parkeerde de auto, stapte uit, groette haar en ze begon meteen honderduit te praten. Ze vertelde dat het nu goed met haar gaat: dat ze weer werkt, opnieuw de liefde heeft gevonden en dat ze toekomstplannen aan het maken is. En dat deed me ontzettend goed. Ze vertelde ook hoe dankbaar ze mij en de andere hulpverleners is voor alles wat we voor haar hebben gedaan. Een paar dagen later sprak ik een hulpverlener uit mijn netwerk. Zij vertelde dat ook de ex-man met een hulpvraag op de lijn is gekomen, omdat hij orde op zaken wilde stellen.

De inspanning die destijds soms best veel energie kostte, geeft me nu vooral veel voldoening. In een tijd waarin sommige mensen de toekomst somber inzien, is bet belangrijk om oprechte aandacht voor elkaar te hebben. Daarvoor zijn niet altijd instanties nodig, dat kunnen we allemaal. Als wijkagent word ik vaak bij situaties betrokken waarin mensen door de bomen het bos niet meer zien, en met een optimistische blik probeer ik hen te bemoedigen. Nee, ik kan niet alle problemen oplossen maar ik kan er wel voor zorgen dat mensen zich gezien en gehoord voelen. Als we allemaal wat beter kijken en luisteren, kunnen we de wereld om ons heen stukje bij beetje een betere plek maken.

Naast haar studie Social Work is Melissa wijkagent bij Politie Oost-Nederland