Op het station afgelopen week viel het me ineens op: we zijn óf aan het rennen, óf aan het wachten. Rennend om een trein te halen, een les niet te missen of misschien zelfs om de beweegnorm te halen. En als we niet rennen, dan staan we vaak stil — maar niet echt stil. Oortjes in, ogen op het scherm, afwachtend, afgesloten van de wereld om ons heen. Iedereen lijkt in zijn eigen bubbel te zitten, op weg naar de volgende verplichting of simpelweg wachtend tot de tijd voorbijgaat.
Op Windesheim zag ik hetzelfde patroon. Studenten haasten zich naar hun lessen, sommigen letterlijk, vooral bij de CALO, maar dat kan ook te maken hebben met hun studierichting waar je natuurlijk in een gymzaal aan het rennen bent.
Maar studenten hangend op de gang, verdiept in hun telefoon of verzonken in gedachten. Het zette me aan het denken: hoe vaak staan we écht stil bij wat we doen? Niet alleen fysiek, maar ook mentaal.
Prikkels
Het lijkt alsof we constant onderweg zijn, van het ene moment naar het andere, zonder echt stil te staan bij wat we meemaken. We gaan van afspraak naar afspraak, van college naar werk, van werk naar sociale verplichtingen. En zelfs in de schaarse momenten waarop we wél stilstaan, vullen we de tijd op met prikkels: muziek, social media, podcasts. Maar wanneer nemen we nou écht de tijd om gewoon even te zijn? Om bewust te voelen wat we doen, om onze omgeving in ons op te nemen en te reflecteren op hoe we ons gedragen?
Ik begon me af te vragen hoeveel van ons gedrag een bewuste keuze is. Die oortjes in je oren? Natuurlijk, soms is het heerlijk om muziek te luisteren of jezelf af te sluiten van de drukte. Maar wat als je ze eens uitlaat? Wat als je een gesprek aanknoopt met iemand die ook staat te wachten? Hoeveel toevallige ontmoetingen lopen we mis omdat we onszelf afsluiten van de wereld om ons heen?
Hallo zeggen
En dat rennen — het haastige leven waarin we ons begeven — hoeveel stress en frustratie brengt dat met zich mee? We rennen om op tijd te zijn, maar verliezen daarbij soms het contact met de mensen om ons heen. Wat zou er gebeuren als we iets minder gehaast zouden leven? Als we de tijd nemen om even hallo te zeggen tegen de persoon die we voorbijlopen, of om een ander niet bijna omver te lopen in onze haast om op tijd te komen?
In een wereld waarin we steeds meer op onszelf gericht lijken te zijn, zou een beetje meer aandacht voor onze omgeving misschien een groot verschil maken. Even bewust stilstaan bij wat we doen, bij hoe we ons voelen en bij hoe ons gedrag anderen beïnvloedt.
Onverwacht
Dus de volgende keer dat je weer eens haast hebt, of juist staat te wachten: sta eens echt stil. Laat je telefoon even in je zak, haal je oortjes uit en kijk om je heen. Misschien levert het je wel een onverwacht gesprek, een vriendelijke glimlach of simpelweg een moment van rust op. En misschien, heel misschien, wordt de wereld en zeker Windesheim daar net een beetje mooier van.
Cor Niks is docent psychomotorische therapie bij de Calo
