Mijn ambitie was altijd om later in elk geval geen idioot te worden. Wat voor werk ik zou doen, merkte ik vanzelf wel, maar dat eerste gevoel domineerde al mijn gedachten. Waar dat mee te maken had? Ik ben als kind nooit voorgelezen, de actualiteit werd pas een issue ver in mijn puberteit en thuis deden we niet aan maatschappelijke engagement – als er maar elke avond voldoende eten op de keukentafel stond.
Om die reden verbaas ik me altijd over mensen die over het nieuws praten, bijvoorbeeld in de voetbal – kleedkamer, in het café of na afloop van een opreden, maar dan wel schaamteloos eraan toevoegen dat ze een artikel niet online konden lezen – ‘want geen abonnement’. Het wordt met een vanzelfsprekendheid uitgesproken. Bijna alsof ze er trots op zijn. Nu ben ik niet de vertegenwoordiger van alle kranten in Neder – land, maar ik maak me wel zorgen om het beschavingsniveau en de kennis van de gemiddelde burger. En nog meer verbaas ik me over de visie op journalistiek. De mensen zijn wel bereid om een ingewikkelde koffie te kopen, een pakje sigaretten of ranzige broodjes, maar bij informatie en kennis die je als mens zullen verrijken wordt een duidelijke grens getrokken.
Toen ik op Windesheim studeerde, had NRC een studentenabonnement en dat was ideaal om hoogte te blijven van alle perikelen op de wereld. Bovendien heeft het lezen van stukken, elke dag opnieuw, bijgedragen aan mijn taligheid. Daarom verbaas ik me over de houding van sommige mensen ten aanzien van betaalde journalistiek. Om digitaal toegang te krijgen tot alle artikelen ben je maar vijf euro per maand kwijt, een koopje als je kijkt wat er voor wordt geboden. Dus een streng maar goedbedoeld advies aan alle studenten: wees niet bewust een domoor en lees dagelijks een krant die je bevalt. Daarmee investeer je niet alleen in jezelf, maar ook in de maatschappij.
We worden momenteel al geteisterd door ongeïnformeerde lastpakken. Ze moeten niet de norm gaan bepalen.
