Hoe onthaast je? Op het moment dat ik deze column schrijf, is dit plots een actuele vraag voor me. Ik sta op een punt om een boek af te ronden waar ik enkele jaren aan gewerkt heb. En dat project combineer ik met lesgeven op Windesheim. Dat is normaal gesproken een perfecte combinatie. Ik ben vier dagen in Zwolle, en werk dan op woensdagen thuis. Mijn ‘boekdag’, waarop ik even over andere dingen na kan denken.
Die knip in de week is heerlijk. Op woensdagen kan ik rustig teksten lezen, dingen overdenken en uitschrijven. Tussendoor rij ik naar de kringloop om tweedehands boeken te zoeken. Of ga ik naar de vuilstort om overbodige spullen te lozen. Die lome momenten blijken vaak zinvol. In de auto schieten me geregeld goede ideeën te binnen. Zelf koffiezetten helpt. Jaren geleden staarde ik vaak uren naar het scherm van mijn werkcomputer in de hoop dat er iets moois in me op zou borrelen. Nu weet ik dat als ik even leeg ben ik op moet staan en in actie moet komen.
Maar op momenten is de stress teveel. Zoals nu. Ik word vergeetachtiger, kom slechter uit mijn woorden, overzie dagen of weken even niet meer. Na een rustig weekend ebt alles weer weg, maar als ik er middenin zit schrik ik er ook van. Een asmr-video, dat ene mooie nummer: niets neemt de spanning écht weg. Daarvoor is de fase van een boek blijkbaar te stressvol.
Op een vrijdagochtend, vlak voordat ik begin aan een dag vol nakijkwerk, besluit ik mijn telefoon weg te leggen. Ik wil dat boek vergeten en besluit de achtertuin van ons huis in Deventer in te kijken. In plaats van nieuws over oorlogsgeweld en handelstarieven of gedachtes over interpunctie en goed geformuleerde zinnen besef ik dat ik die ene klimplant nog moet snoeien. De natuur vraagt om aandacht, een idee dat enige rust brengt.
“Je hoeft geen boek te schrijven, hè?”, zegt een collega. Het schiet soms ook door mijn hoofd. Maar iets op het spel zetten: wil ik dat écht missen? Nee. Daar heb ik best wat stress voor over.
