We zijn met de familie een dagje in Amsterdam. De zon schijnt en we wachten op Michel: ooit dakloos, verslaafd en crimineel, nu gids door zijn eigen verleden. Terwijl ik op een stoepje zit met m’n zonnebril half op m’n hoofd, denk ik aan het schoolwerk dat thuis ligt te wachten. Ik heb al dagen geen motivatie. Soms denk ik: misschien moet ik er gewoon mee stoppen.
Michel draagt een joggingsbroek, sportschoenen, een dikke trui met capuchon en een trainingsjack. Zijn gezicht en achterhoofd vol Ajax-tattoos en wapens verraden dat hij meer heeft gezien dan alleen voetbal. Met een cappuccinootje in z’n hand begint hij te vertellen.
Hij wijst naar de stoep waar in de jaren ’80 mensen gewoon op straat spuiten in hun armen zetten. Het is een interessant verhaal, tot hij opeens stilvalt. “Kom maar iets dichterbij”, zegt hij. Hij knikt naar twee mannen achter ons. “Ja, dat is Amsterdam…” Dan pas besef ik dat er net een drugsdeal plaatsvond. “Je zou denken dat ik ze inhuur”, lacht hij.
We lopen door de Wallen. Op elke hoek een verhaal. Over roof, drugs en overvallen die Michel pleegde. Soms komt er een bekende voorbij. “Jo, man! Alles goed? Ajax gaat winnen hè!” Hij bonst op zijn hart. Even later: “We hadden samen een stadionverbod.” We liggen allen in een deuk van het lachen.
De tour duurt al uren, maar de tijd vliegt. We voelen ons veilig bij Michel terwijl hij de ruwste kanten van de stad laat zien. We mogen een inloophuis voor daklozen en verslaafden in, waar ze hun naalden mogen inleveren, gratis nieuwe krijgen. Ze krijgen een rustplek en soms mogen ze zelfs gebruiken. Michel komt er bij elke tour even langs. “Na afloop krijg ik hier een blikje cola”, giechelt hij.
We hangen aan zijn lippen. Hij vertrouwt ons dingen toe die je normaal niet zegt tegen vreemden. Wat hij heeft gedaan. Hoe diep hij zat. Hoe lang het duurde om eruit te komen. Hij heeft pas na zijn verslaving een opleiding afgerond en is nu aan het solliciteren voor een baan in de zorg.
Ik denk ineens niet meer aan stoppen met school. Niet omdat alles ineens zinvol voelt, maar omdat je soms gewoon even moet blijven lopen. Ook als je niet weet waarheen. Net als Michel.
