Ik heb geen enkele behoefte om nog eens dunnetjes het algeheel gevoelde ongerief over de nieuwe president van de Verenigde Staten te onderstrepen in deze column. Ik blaas mijn partijtje op de Trumpet wel mee met mijn drinkebroers in de kroeg, daar val ik mijn lezers niet mee lastig. Daarbij: de redactie van de Win’ heeft mij op het hart gedrukt om, en ik citeer: “het hogeschoolbeleid op een positieve wijze voor het voetlicht te brengen en kritiek daarop zoveel mogelijk te weerleggen, al dan niet met ‘alternatieve feiten’”. Dat staat er in mijn contract en daar houd ik mij aan.
Maar, toegegeven, ik moest toch aan deze, laten we zeggen, “eigenzinnige” man denken deze week. Gezien de dagelijkse diarree van nieuwsberichten in de categorie ‘Oh, oh, wat heeft-ie nu weer gedaan…’ is dit natuurlijk niet echt opmerkelijk.
Sommigen menen in de opkomst van staatslieden zoals Trump, wellicht Wilders of Le Pen de eerst voortekenen van de dag des oordeels te kunnen herkennen en hoewel ik daar niet in wens mee te gaan, somber ik er af en toe wel over. Ik heb er dan soms echt de pest in. Het lijkt wel of alle verstandige en diplomatieke mensen, zoals Obama, met vakantie zijn. Ik spreek natuurlijk niet over Trumps politieke inzichten, daar kun je voor of tegen zijn. Maar zijn stijl! Zijn lompheid! Zijn …, Stik! ik had me nog zo voorgenomen om deze praatjes voor in de kroeg te bewaren. Daar ga ik weer…
Deze week echter kreeg ik hoop. En dan kom ik toe aan dat wat de redactie van mij verwacht. En dat doe ik dit keer zonder gebruik te maken van ‘alternatieve feiten’, zonder een zweempje van ironie, sarcasme of cynisme. Ik had namelijk een gesprek met ‘onze’ nieuwe directeur. Henk Hagoort. Bloemen voor die man! In tegenstelling tot de meeste managers die de werkvloer ontgroeit zijn is hij geen machtspoliticus, geen spelletjesspeler, geen holle taal, geen man die alleen maar zendt! Integendeel: Henk is authentiek, houdt van kritiek, heeft hart voor het vak, ziet de kansen en bedreigingen, maakt contact, is benaderbaar en kan als een van de weinigen op deze hogeschool iets zeggen over de herkomst van de naam Windesheim.
Hoewel je niet op eerste indrukken moet afgaan, wist Henk toch mijn somberheid over hoe het nu allemaal verder moet op de wereld een beetje te relativeren. Ik dacht bij mezelf: ‘gelukkig zijn niet alle verstandige en diplomatieke mensen met vakantie’, en: ‘gelukkig besloot Henk niet om een sabbatsjaar in te lassen na zijn tijd bij de NPO om zijn motorrijbewijs te halen’, en: ‘gelukkig besloot Henk niet zijn lang gekoesterde wens om ooit nog eens een roman te schrijven na te jagen’.
Het maakte dat die fundamentele menselijke plicht om altijd optimistisch te blijven, me weer helder voor de geest kwam. Zonder optimisme is leven een bezoeking. Ik ga er dan dus ook van uit dan Trump een sinister pauzenummer is. En Henk dus niet. Integendeel.
D.A.T.A.
