‘Alleen maar gaan, gaan, gaan’

Studente Mandy is één van de beste motorcrossers van Nederland

De grote passie van tweedejaars pedagogiek Mandy Vogelzang: motorcrossen. Al op haar dertiende deed ze mee aan het NK, maar een zware blessure maakte een einde aan haar opmars. Na tweeënhalf jaar zonder motorrijden, maakte ze afgelopen jaar een geweldige comeback.

“Als die starthekken vallen, ga ik vol voor die race. Ik vergeet alles. Alleen maar gaan, gaan, gaan. Ik moet door. Spanning, snelheid, heel veel adrenaline. Ik ben gefocust op de wedstrijd en alles eromheen verdwijnt. Als ik goed rij, ben ik ongelofelijk blij. Ging het slecht, dan kan je maar beter even niet bij me in de buurt komen.” De liefde voor motorcross zat er bij Mandy (18) vroeg in. Toen ze zes jaar oud was, reed ze al rondjes over het weiland van haar opa. “Ik had mijn vader zien rijden op de plaatselijke crossbaan en dacht: dat wil ik ook.” Al snel deed ze mee aan wedstrijdjes in Staphorst en Dalfsen. “Mijn ouders kwamen erachter dat ik het echt wilde en het nog kon ook. Zo is het serieuzer geworden.”

Afgebrokkelde wervels
Op haar dertiende won ze het regiokampioenschap van Noord-Oost Nederland en mocht ze meedoen met het Nederlands Kampioenschap. “Daar eindigde ik stevig in de middenmoot, wat heel goed was voor die leeftijd.” Maar haar razende opmars stopte abrupt toen de dokter een zware blessure constateerde. “Ik had al heel lang rugklachten en liep bij de fysio, maar niks hielp. Het werd alleen maar erger. Ik ben naar dokter gegaan en zei: ‘maak overal maar scans van, want ik ben er klaar mee’. Daar kwam uit dat ik een dubbele hernia had.”

Ze mocht niet meer motorcrossen. “Dat was heel moeilijk, vooral mentaal. Ineens werd alles waar ik voor leefde me afgenomen. Ik moest zestien weken in revalidatie en mocht nauwelijks bewegen, maar ik kreeg gek genoeg alleen maar meer last van mijn rug.” Uiteindelijk bleek het helemaal geen hernia te zijn. “Een andere arts keek naar dezelfde foto’s en zag dat mijn ruggenwervels voor een groot deel afgebrokkeld zijn. Dat komt waarschijnlijk doordat ik vroeger aan allemaal verschillende sporten deed, waarvoor ik steeds een hele andere houding moest aannemen. De enige oplossing: sporten, bewegen, je spieren sterker maken. Die vangen dan de klappen op. Nog steeds voel ik wel pijn, maar er valt goed mee te leven.”

Mandy mocht weer sporten en na een lange periode kreeg ze groen licht van de arts: ze mocht ook weer motorrijden. “Het gevoel dat toen door me heenging, is bijna niet te beschrijven. Intens geluk.”

Mandy begon rustig, na een jaar deed ze voor het eerst weer aan een wedstrijd mee. “Mijn beste vriendinnen zijn die eerste keer zelfs mee geweest naar de baan en mijn ouders zeiden letterlijk: onze Mandy is weer terug.”

Ze reed gelijk goed, want een week later werd ze gebeld door de motorcrossbond. “Of ik Nederland wilde vertegenwoordigen op het EK! Een betere comeback had ik niet durven wensen.”

Het EK in 2016 werd een succes: Mandy werd dertiende. In het Nederlands Kampioenschap eindigde ze op de zevende plaats.

Chagrijnig
Aan haar gezin heeft Mandy heel veel steun. “Ze gaan overal mee naartoe. Mijn broertje geeft spullen aan tijdens de races, mijn moeder maakt het eten klaar en doet de was en mijn vader zorgt ervoor dat mijn motor perfect afgesteld staat. Op wedstrijddagen zijn mijn vader en ik echt één team. Hij is na een race net zo blij of chagrijnig als ik. Voor hen waren die revalidatiejaren ook heel gek. Ineens waren we niet meer iedere week op het motorcrossterrein te vinden en moesten we een andere tijdsbesteding zoeken.”

Meedoen aan WK
Of ze weleens bang is op de motor? “Eigenlijk niet. Nou ja, dit jaar ben ik een keer van mijn motor afgereden. Ik vloog met mijn hoofd twee centimeter langs een boom. De tweede race op dat terrein ben ik toch wat voorzichtiger langs die plek gereden. Maar eigenlijk moet je niet te veel over de risico’s nadenken. Dat belemmert je alleen maar.”

Komend seizoen mag ze weer meedoen aan het EK. “Echt geweldig! Mijn doel is om dit seizoen top 10 te rijden tijdens het EK, en top 5 tijdens het NK.”

Haar absolute droom: meedoen aan een wereldkampioenschap. “Dat gaat nóg weer een tandje harder. Ik heb nu een nieuwe, sterkere motor, dus misschien is dat over een paar jaar mogelijk. Maar ik ben al heel blij met wat ik nu alweer heb bereikt. Niet alleen voor mezelf: iedereen gaat er weer vol voor. Bijna ieder weekend zijn we weer op de crossbaan. Dit is hoe ons gezin hoort te zijn.”

Hielke Jan Borger
Foto: Eddy Koedijk