Pedagogiekstudente Eline Visser loopt stage in Nieuw-Zeeland, bij een welzijnsorganisatie. Voor win’ doet ze verslag van haar belevenissen.
Ook in Nieuw-Zeeland was het vakantie, dus heb ik twee weken gevuld met een soort van extra stage, binnen een Holiday Programme. Dit is een programma waar ouders hun kinderen met ‘special needs’ overdag heen kunnen brengen om zelf tot rust te komen of te gaan werken. Aan mij de taak om de kinderen een leuke vakantiedag te geven. Ik kan je vertellen: dat is met deze doelgroep makkelijker gezegd dan gedaan!
Wat een weken heb ik beleefd. Van kinderen die urenlang driftbuien hebben op een openbare plaats, tot kinderen die continu wegrennen en kinderen die zichzelf heel erg verwonden in het openbaar. Daar sta je dan, zonder dat je de kinderen kent en eigenlijk geen flauw idee hebt wat je moet doen.
Het enige wat ik wel heb ontdekt, is dat andere mensen heel erg snel oordelen. Ik hoorde veel opmerkingen en zag veel afkeurende blikken en gezichten vol verbazing. Teleurstellend dat mensen zo snel oordelen over een aanpak, terwijl ze niet weten dat deze kinderen gehandicapt zijn en niet altijd behandeld kunnen worden als een ‘gemiddeld’ kind.
Ondanks dat er in de afgelopen weken veel situaties geweest zijn waarin ik totaal geen idee had hoe ik moest handelen en ik eigenlijk maar gewoon iets deed, heb ik zeker weer een hoop mensenkennis opgedaan. Ik besef dat mijn stage op pedagogische gebied niet echt een uitdaging is, maar dat ik erg veel over én van het gedrag van anderen leer.
De komende dagen ga ik maar eens aan school werken (oeps, daar kwam ik eigenlijk voor naar Nieuw-Zeeland) en volgende week begin ik weer aan mijn eigen stage. De tijd vliegt voorbij en met nog maar twee maanden te gaan realiseer ik mij dat ik hard aan de slag moet om mijn schoolopdrachten te halen. Tijd om te beginnen!
