Journalistiekstudente en filmfreak Michelle van der Molen steekt haar mening niet onder (bioscoop)stoel of bank. Deze week bekeek ze: ‘The Zookeeper’s wife’
Een waargebeurd verhaal over de Poolse Antonina en Jan Zabinski, die tijdens de Tweede Wereldoorlog de levens van ruim driehonderd Joden wisten te redden door ze te laten onderduiken in hun dierentuin in Warschau.
Een film voor thuis of voor een avondje uit?
De film was prachtig, maar ik kijk zo’n film toch het liefste thuis. Aan het einde is er in de aftiteling te lezen hoe het met de levens van deze mensen is afgelopen. Dat vind ik altijd een ontroerend moment. Zodra de lichten aangaan is dat moment verloren.
De film zelf: zoveelste verhaal over WOII?
Voor mijn gevoel zijn er nooit genoeg films over de Tweede Wereldoorlog. Het is belangrijk dat we ons bewust blijven van het verleden. Wat ik bijzonder vind aan deze film, is dat het zo persoonlijk blijft. De fragmenten zijn gebaseerd op de gevonden dagboeken van Antonina. Ook bijzonder: alle dieren die op het doek voorbijkomen zijn écht.
Wat bedoel je met persoonlijk?
Het verhaal zoomt in op de familie Zabinski en de manier waarop ze het leven van honderden Joden wisten te redden. Het grotere beeld over hoe afschuwelijk de Tweede Wereldoorlog is geweest, wordt wel in kleine fragmenten getoond, maar het verhaal speelt zich vooral af in de dierentuin. Die trouwens weer is opgebouwd en open is voor bezoekers.
