Commerciële economie docent Wiechert van Tongeren loopt een marathon in Oeganda voor het goede doel. De fanatieke hardloper loopt voor de organisatie Compassion die armoede bestrijdt wereldwijd. Deze blog gaat over de eerste dagen in Oeganda.
Vrijdag 12 mei
De eerste dag zit er alweer op. De vlucht verliep voorspoedig. Het is altijd weer even spannend of de papieren ECHT in orde zijn. Om Oeganda in te komen is het niet alleen belangrijk om een visum te hebben, maar ook een stempel in het vaccinatieboekje voor de gele koorts. Geen stempel, geen toegang. In Rwanda hebben we een tussenstop gemaakt. De vijftig atleten die in Rwanda de marathon gaan doen stappen hier uit. Vanuit Compassion noemen we een marathon de Muskathlon, waarmee we geld inzamelen om kinderen te bevrijden van armoede in naam van Jezus. Loopmaatje Hans vliegt naar Oeganda maar besluit om kort even uit te stappen om Rwandese grond aan te raken. Hans vond het geweldig om dit even te doen, de purser was echter minder blij. Het was namelijk niet toegestaan om uit het vliegtuig te stappen als je nog verder moest reizen…..Oeps. Uiteindelijk vliegen wij verder met tachtig atleten door naar Entebbe, Oeganda. Vanaf airport tot hotel moesten we een half uurtje rijden. Na aankomst ben ik gelijk naar bed gegaan om te pitten.
Zaterdag 13 mei
Om negen uur verzamelden we ons aan de rand van het Victoria meer. Het één na grootste meer ter wereld. Bijzonder om daar te staan. Er is een korte dienst waarbij we ook de medewerkers van Compassion ontmoeten. De directeur benadrukt nogmaals hoe belangrijk de ontmoeting van vandaag is voor de mensen die we gaan zien en spreken. Al maanden kijken ze er naar uit.
De busreis naar Kampala duurt ongeveer anderhalve uur. Daar gaan we een project van Compassion bezoeken. De afstand is 40 km. Vanwege de onverharde wegen schoot het niet erg op, maar de beelden langs de weg zorgden ervoor dat het geen saaie rit is. Je ziet veel armoede. Het blijkt wel weer dat het werk van Compassion ontzettend belangrijk is. Het bezoek aan het project is indrukwekkend. Tweehonderd kinderen zijn uit de krottenwijken gehaald en krijgen onderwijs en zorg. Als dit niet gebeurt waren ze kansloos geweest. Maar nu krijgen ze vaardigheden aangeleerd waarmee ze in hun eigen levensonderhoud en in dat van hun familie kunnen voorzien. De dankbaarheid is groot en als ze voor ons gaan zingen en dansen spat de passie er vanaf. Ik raak ontroerd van de aanblik van deze kinderen. Ten opzichte van wat wij in Nederland hebben, hebben ze hier zo weinig. En toch stralen ze zo veel levensvreugde uit. Ik kan daar nog veel van leren.
Met loopmaatje Hans loop ik naar het huisje van Bernard waar hij met zijn moeder woont. Zijn vader is overleden toen hij één jaar oud was. Zijn moeder heeft geen werk. Als het hard regent stroomt het water over de drempel naar binnen. Gelukkig wordt Bernard gesponsord. Dat zorgt ervoor dat hij naar school kan en misschien zijn droom om architect te worden waar kan maken. Dan kan hij misschien ook de scheuren in de muren van het huis van zijn moeder repareren of misschien wel een nieuw huis bouwen. Daarna voetballen we nog even met een paar jongens. Daarna sluiten we ons bezoek af met een liedje en vertrekken weer naar ons hotel. Voor het eten gaan we nog een uurtje hardlopen onder begeleiding om alvast te wennen. Poeh, dat valt nog niet mee. Gelukkig hebben we nog een paar dagen voordat het zover is. Nog vijf nachtjes slapen…
Met sportieve groet,
Wiechert van Tongeren
