Christina Rahmati en Rima Minasian (beiden van de lerarenopleiding geschiedenis) studeren het komende semester in het buitenland. Christina vlakbij New York, Rima in Moskou. Ze schrijven elkaar brieven over hun belevenissen.
De laatste week op de campus is aangebroken. Het is ongelofelijk hoe snel vier maanden voorbij kunnen vliegen. Soms voelt het alsof ik vorige week jankend afscheid nam van mijn vrienden en familie. Veel tijd om stil te staan bij deze dramatische emoties heb ik niet, want mijn laatste week op deze university is ook een tentamenweek. Ik heb het afgelopen semester weinig in de boeken gezeten, maar nu moet ik er toch echt aan geloven. Met twee tentamens en twee papers valt het allemaal gelukkig nog wel mee.
Op de campus is het nu vrij rustig. Veel studenten zijn druk bezig met het afronden van de laatste zaken en zitten vaak tot midden in de nacht in de bibliotheek. Ondertussen zie ik allerlei snapchats voorbij komen waar te zien is hoe hard die studenten aan het werk zijn, met dans en muziek erbij, maar dat terzijde. De bibliotheek is deze week 24 uur per dag (!) open. En ja, er zijn mensen die daar ook echt middenin de nacht zitten. In de ‘dorms’ geldt de ‘24 hours quite rule’, die inhoudt dat we absoluut geen geluid mogen maken op de gang van het gebouw waar we slapen. Mensen die mij kennen, snappen dat dit voor mij nogal een uitdaging is.
Tijdens de gebruikelijke ‘common hours’ (iedere dinsdag en donderdag tussen 12.30 en 14.00 
uur) zijn er geen lessen ingepland, zodat men allerlei activiteiten kan organiseren en bijwonen, binnen en buiten het gebouw. Maar in deze periode is er weinig volk en muziek te bekennen. Jammer, omdat het er voor ons bijna op zit.
Aan het eind van deze week komt een vriendin me opzoeken en reizen we af naar Miami. Hoewel ik hier ontzettend naar uitkijk, betekent het ook het einde van mijn studentenleventje hier in Amerika. Aan afscheid nemen van de campus, m’n roommate, vrienden en de rest van alle mensen die ik in de afgelopen tijd heb ontmoet, wil ik nog liever niet aan denken.
Kus, Christina
