Oud-journalistiekstudent Silke Polhuijs zoekt de beste Zwolse plekken om te lunchen, te dineren of te borrelen. Deze week: La Terra Italiana.
Woensdag pastadag. Als ik ergens enthousiast van word, zijn het wel dit soort gebbetjes. Bij La Terra zijn in het midden van de week alle pasta’s zes vijfennegentig. Op dinsdag heb je trouwens hetzelfde, maar dan met pizza’s. Waarom zou je dan nog thuis eten?
La Terra is dat restaurantje vlakbij het station. Je komt er bijvoorbeeld langs als je ‘s ochtends via de Van Karnebeektunnel naar Windesheim fietst. Of ’s avonds weer naar huis. Met honger. Pastadag komt dan natuurlijk als geroepen. Als ik er rond een uur of zes binnenkom, zit het restaurant bijna vol. Aan een lange tafel zitten een matroos, een flamenco-danseres en wat andersoortige verklede figuren. Een kind rent tussen de tafeltjes door en op de achtergrond gilt Eros Ramazotti wat Italiaanse dingen. Een mega-chique restaurant is het niet, met zo’n bont gezelschap en geen extreem hip interieur.
Helaas mag je – wat betreft pastadag – niet alles kiezen. Sommige dure pasta’s, met vis en zo, horen niet bij aanbieding. Net als de lasagne. Maar wat overblijft is best een lang lijstje, dus dat is oké. Ik kies de Maccheroni Al Forno. Een mooi woord voor macaronischotel uit de oven, met basilicum, Parmezaanse kaas en mozzarella in tomatensaus. Klinkt goed. En dat is het zeker, maar ik mis iets. Na een paar keer in mijn bakje eten te hebben geprikt zie ik geen groenten. Dat werd me ook niet beloofd op de kaart, maar toch. Ik mis het. Niet ontevreden werk ik deze pasta naar binnen, maar heel gezond voel ik me niet. De zoete wijn die ik besteld heb, is een heerlijke slurpwijn. Dat maakt veel goed.
Als ik mijn macaroni op heb, vraagt de serveerster of ik het in een bakje mee wil. Kijk, dat is nou sympathiek. 
Scheelt weer koken morgen. We nemen nog een toetje, want de kaart belooft veel goeds. Mijn pistachetoetje valt een beetje tegen. Het ijstaartje is zo hard dat ik er met mijn vork in kan timmeren. Wat helpt, is dat we steeds supervrolijk worden geholpen. Een vreemd hard taartje vergeef je ze zo. Voor zeven euro heb dus je lief personeel, best lekker eten en Ramazotti uit de speakers. Da’s een prima woensdagavond.
