Pedagogiekstudente Eline Visser loopt stage in Nieuw-Zeeland, bij een welzijnsorganisatie. Voor win’ doet ze verslag van haar belevenissen.
Supervisie, check. Eindevaluatie, check. Afscheid van mijn stagekinderen, check. Afscheid van mijn collega’s, check. Slik. Het avontuur zit er nu officieel op. De afgelopen zes maanden zijn onwerkelijk snel voorbij gevlogen.
Ik heb van iedereen afscheid genomen en het voelt gek om geen stage meer te hoeven lopen en om school afgerond te hebben. Ik vind het zo raar om een leven op te bouwen en vervolgens weer van iedereen afscheid te moeten nemen. Ik ga er bijna nog goed in worden: ‘’Hoi, doei, bedankt voor alles en tot eh……ooit?’’.
Het voelt onwerkelijk om te bedenken dat ik mijn stagekinderen nooit meer zal zien en niet weet hoe het verder met hen zal gaan. Bij stages in Nederland voelde dit toch wel iets minder definitief. Ik heb vijf à zes dagen per week met deze kinderen gewerkt en ik verbaas me over wat ik met hen heb opgebouwd. Ik kan me dan ook niet voorstellen dat ik ze niet meer dagelijks zal zien. Ik had van tevoren nooit verwacht dat het mij zou lukken om met deze moeilijke doelgroep zo’n sterke band op te bouwen. Ik ben dan ook best wel een beetje trots dat dit me (zo goed) gelukt is.
Stiekem ben ik alweer plannen aan het maken om nog een halfjaar naar het buitenland te gaan, maar misschien moet ik mij eerst maar eens focussen op thuiskomen. Dus voor nu: auto verkopen, koffers inpakken en wederom afscheid nemen en dan op naar Sydney en Dubai en uiteindelijk naar huis. Thuis in Nederland. Apart om ‘thuis’ weer te moeten associëren met Nederland. Mijn Nieuw-Zeeland avontuur is officieel afgelopen. But I will be back soon…
See ya! Cheers.
