Buitenkant en binnenkant

Trouwe lezers van deze column weten het: ik heb een zekere preoccupatie met wat iets of iemand naar buiten probeert uit te stralen en hoe iets of iemand daadwerkelijk in elkaar zit. De discrepantie, die er eigenlijk altijd wel is (kijk maar naar jezelf!) zorgt voor de gestage aanvoer van brandstof voor columns. Heerlijk! Omdat op Windesheim tussen die twee realiteiten vaak bijzonder veel ruimte is, zodanig dat het vaak neigt naar hypocrisie, is het vinden van onderwerpen niet zoveel moeite.

 Nu hoorde ik een mooi verhaal van een collega bij ons domein gezondheid en welzijn. Laat vooral de woorden ‘gezondheid en welzijn’ even in je achterhoofd bij het lezen van wat hierna komt. Als ik aan urgente thema’s met betrekking tot gezondheid, welzijn en dergelijke denk, dan denk ik aan obesitas, te weinig bewegen, te veel zitten, van die dingen.

Die collega was teruggekomen van vakantie en bij de eerste domeinbijeenkomst was zoals gewoonlijk weer volop slagroomtaart aanwezig. Bij de opleidingsopening: wederom volop gebak. In de vakantie was er een interne verhuizing geweest en wat stond er bij wijze van geste in de nieuwe kantoren? Een grote pot snoep… Het oudhollandse adagium ‘practise what you preach’ of het meer exotischer ‘doe wat je zegt’, wordt in dit domein nog niet erg serieus genomen. Er is gelukkig wel ‘weekfruit’, maar dat is een appeltje per persoon per week. Een soort schaamlap dus. Maar dat was nog niet alles…

diezelfde docent die onderwijs verzorgt over gezondheidspreventie en over onze passieve Westerse levens waarin we veel te veel zitten, wilde graag een sta-bureau aanvragen. Had ze immers in de vakliteratuur gelezen dat dat beter was. Bleek geen ‘budget’ voor te zijn. Zij moet dus gewoon blijven zitten. Terwijl ik met mijn boerenverstand denk dat een bureau min een stoel goedkoper zou moeten zijn dan een bureau met stoel. Dezelfde redenatie als ‘blijf maar roken, want het weghalen van de asbakken is te duur’. Want iedereen kent inmiddels wel dat sleetse zinnetje dat ‘zitten het nieuwe roken is’. Maar dat ben ik. Ik denk te simpel voor dit soort complexe organisaties.

Ik ben er wel mateloos door geboeid, wat maakt het toch dat op Windesheim het laagje vernis zo dun is, dat onder het chroom van de management prietpraat en de glans van de marketingschijnwereld de roest toch altijd weet door te schemeren? Wat me nog veel meer boeit is dat al die medewerkers die voor een groot deel hoger opgeleid zijn dat allemaal maar zo laten betijen…

D.A.T.A.