Het is bijna tijd voor de diploma-uitreiking. Mijn collega’s en ik verschuiven nog even de stoelen en onze jurken naar de goede positie. De ballonnen hangen en de rozen staan klaar. Ik kijk wat glazig naar mijn collega die een vraag stelt, want ik mijn hoofd repeteer ik vast mijn praatje. We maken ons op voor de kleinste uitreiking ooit. We verwachten maar twee studenten. Hun medestudenten zijn voor de zomer afgestudeerd, maar zijzelf hebben er iets langer over gedaan. En met goede 
reden. Eigenlijk is het een wonder dat ze vandaag hun diploma komen ophalen. Bij binnenkomst zien we dat ze allebei een kleine delegatie van vrienden en familie hebben meegebracht. Ze verdelen zich aan weerszijde van het gangpad. Je diploma verzilveren in de aanwezigheid van je geliefden is een groot goed.
Maar juist op dit punt weten we dat deze uitreiking een andere kleur zal krijgen. Want in het directe gezin van één van de studentes is tijdens de studie een groot gat geslagen. Een gemis dat zichtbaar is in de ogen van haar ouders en haarzelf. Zij is als tweede aan de beurt. Als ze naar voren komt en ik naar de geëmotioneerde gezichten van haar familie kijk twijfel ik of de woorden die ik heb voorbereid wel passen in dit moment.
Ze staat naast me, klein en fier. Ze kijkt me aan en ik zie hoe krachtig en kwetsbaar ze is. Ineens zie ik haar weer voor me als beginnende student. Hoe blij en onbevangen ze begon. Hoe het leven haar nu gevormd heeft. Hoe het haar gelukt is om altijd in contact te blijven met de doelgroep met wie ze wil werken en, al worstelend, met zichzelf. Hoe zij, en met haar zoveel andere studenten, ondanks alle ellende die het leven vermag de kracht weten te vinden om af te studeren. En ineens weet ik wat ik wil zeggen.
Paulien van den Burg,
is docent pedagogiek in Almere
