Als een zeehond zonder richtingsgevoel spring ik op mijn bed. Koude voeten en koude handen, ik moet ze ergens kwijt. Snel warm ik ze op aan het dichtstbijzijnde object. Lekker warm. Ik hoor 
een vaag gegil en kijk opzij. De vriend.
Hij is iets minder blij met mijn ledematen en begint te sissen als water op een kookplaat, wanneer ik mijn ijstenen tegen zijn heerlijke warme benen aanhoud. Maar ik gebruik hem graag als kacheltje.
Meestal val ik al tijdens het kijken van een film in slaap. Ik kan driehonderd keer per dag klagen over hoe moe ik ben. Maar zodra we naar bed gaan en de vriend slaapt, dan ben ik klaarwakker. En wil ik praten. Over alles. Gevoelens, hoe mijn dag was, waarom hij dit en dat zei op woensdag 30 oktober 2016 om 12.13 uur ‘s middags.
Ik maak hem wakker en vraag hem of hij weet of pinguïns nu wel of geen knieën hebben. En word boos wanneer hij zegt: “Je was toch moe, ga slapen. We hebben het er morgen wel over.” Maar ik wil nú gezellig praten, in het donker, alsof we veertien zijn en een logeerpartijtje hebben. Ik wil NU weten of pinguïns knieën hebben.
Gefrustreerd trek ik aan de dekens. Omdat ik geen antwoord krijg op mijn oh zo belangrijke levensvragen, vind ik dat ik meer dekens verdien dan hij. Jaloers kijk ik naar zijn slapende hoofd, dat steeds meer geïrriteerde trekjes lijkt te krijgen. Ik rol me als een mummy in de heerlijke warme, zachte lappen en schrik me rot wanneer ik met een harde ruk uit mijn prinsessendutje wordt getrokken. De vriend wil zijn dekens terug. En ik dacht nog wel dat hij wilde dat ik ging slapen. Als een koala wring ik mezelf om hem heen.
Om acht uur gaat de wekker. Ik rek me uit en kijk gelukzalig om me heen. Wat heb ik heerlijk geslapen. Maar de vriend is iets minder blij: “Vanavond slaap ik thuis. Dan slaap ik lekkerder.” Diep gekwetst kijk ik in zijn slaperige ogen. Mannen.
Michelle van der Molen,
oud-student journalistiek
