Anne van de Weg, student Master of Educational Needs, is gek op rugby en het leven er omheen. Ze doet verslag van haar wilde belevenissen op (en naast) het rugbyveld.
Soms heb je van die dagen (of weken misschien wel), waarop je het allemaal gewoon even niet meer ziet zitten. Geen zin in werk, studie, sport, mensen en / of het leven überhaupt. Vooral de donkere dagen van de wintermaanden dragen niet direct bij aan mijn zonnige kant van mijn persoonlijkheid. Integendeel: ik ben een chagrijnig kreng als ik te weinig daglicht, eten en beweging krijg.
Kerstkilootjes
Na een lange winterstop te hebben gehad van de rugby kom ik met een lichte winterdepressie weer het veld op. Mijn luie, volgevreten winterlijf het veld op slepend onder het mom van ‘de kerstkilootjes mogen er weer af!’ Aan eten geen gebrek gehad dus de afgelopen weken, maar aan daglicht en beweging des te meer.
Appelig kijk ik naar mijn teamgenootjes om me heen, die ook nog niet lijken te stralen van energie. Warm-hobbelend om het veld bespreken we de ins en outs van die vervelende oom tijdens het kerstdiner en de schoonmoeder met de verkeerde cadeaus. Terwijl ik mezelf rondom het veld sleep, vraag ik me af hoe ik in hemelsnaam de komende drie zondagen een hele wedstrijd ga volhouden: ik houd met goed fatsoen nog niet eens twee rondjes rondom het veld vol!
Enige badmuts
Drie weken later sta ik nagenietend met een unicorn-badmuts op en een biertje in mijn hand in het clubhuis van Amstelveen. Ik trek mijn ‘Woman of the match’-hoofddeksel recht om vervolgens een jug bier te bestellen aan de bar. Achter de bar staat een rugby’er van de Lowlanders uit Amsterdam: de enige mannelijke gay rugbyclub van Nederland. “Nou meid, wat staat die badmuts je enig!” Ik glimlach van oor tot oor. De sneeuw uit mijn winterdepressie is gesmolten.
