Anne van de Weg, student Master of Educational Needs (rechts op de foto), is gek op rugby en het leven er omheen. Ze doet verslag van haar wilde belevenissen op (en naast) het rugbyveld.
Half april, zondag de vijftiende om precies te zijn, hadden we onze laatste wedstrijd, uit tegen Dwingeloo. Het wedstrijdseizoen 2017 – 2018 zit er na deze wedstrijd alweer op en dan volgen de toernooien, zoals ‘Groningen 10-a-side’ en natuurlijk Ameland Beachrugby.
Harde tackle
Met veel support en speelsters vertrekken we op deze zonnige zondag naar Dwingeloo. Ik ken veel meiden van Dwingeloo, omdat ik twee jaar geleden met ze heb meegespeeld toen de Zwolle Dames helaas te weinig speelsters hadden om een team te vormen voor de competitie. We worden als altijd hartelijk onthaald door de Dwingeloo-dames. Een en al vriendelijkheid op en naast het veld; maar we zijn er op gebrand om vandaag het seizoen winnend af te sluiten!
We hebben een vliegende start en de eerste try’s zijn voor ons. We vallen veel aan en komen door de verdediging van Dwingeloo heen. Ik word hard getackeld door tegenstander Ancilla. Ik stort ter aarde, kijk op en kijk in haar lachende gezicht. We duwen elkaar grappend nog een keer naar de grond en gaan dan snel door met het spel.
Lievelingsmiddelvinger
Dwingeloo weet halverwege de eerste helft een goede aanval op te zetten en wij, inmiddels gewend aan continu aanvallen, weten niet wat ons overkomt: try voor Dwingeloo! Een goeie wake-up call voor ons en we ploegen voort onder de zinderende voorjaarszon. Ik weet er ook voor de tweede keer door te komen en hoor Roel, de coach en trainer van Dwingeloo, iets gekscherend naar me roepen als ik terugloop naar onze helft. Ik draai me om, lach en zwaai met mijn lievelingsmiddelvinger naar hem.
‘Dat kan echt niet!’
We winnen, dik. En het biertje in de zon na de wedstrijd smaakt daarom des te beter. Ineens komt er een meid op me af met een beetje vertrokken gezicht: ‘Was jij diegene die een middelvinger naar mijn vader opstak?!’ Ik schrik even van haar reactie. Roel staat grinnikend achter haar en zegt: ‘Dat is mijn dochter dus!’ ‘Nou,’ zegt ze, ‘ik snapte er niks van! Ik riep nog: ZIJ STEEKT GEWOON HAAR MIDDELVINGER NAAR MIJN VADER OP! DAT KAN ECHT NIET!’ De Dwingeloo-dames grinniken instemmend. Roel komt naast me staan, klopt even op mijn schouder en zegt met een knipoog: ‘Ach, ik weet aan wie de middelvinger vast zit hè…’ We lachen, proosten en sluiten het seizoen samen af. Op naar de volgende!
