Nauwelijks een week na de opening, bereikten ons alarmerende berichten. Een bezorgde docent had eens om het fraai gestrikte gebouw gelopen, en was zich een hoedje geschrokken. Wat zag hij daar? Scheurtjes! In de bekleding! Bij oude schilderijen heet dat liefkozend craquelé, maar deze docent (tevens fervent vogelaar én CMR-lid) vreesde voor een nieuwe ontruiming. Zo zie je maar. We hebben onze onschuld verloren. Nooit zullen we nog onbevangen naar het X-gebouw kunnen kijken. Elke kreuk, elke kraak, spelt voortaan onheil.
