Tag Archives: columnist

Özcan Akyol: Reclame

Als je vaak op televisie verschijnt, of veel volgers op Instagram hebt, komen er plotseling allerlei types van reclamebureaus die iets van je willen. Ik heb daar zelf al een tijd mee te maken. Wat niet in mijn voordeel werkt, is dat ik voor ...

Judith Kreuze: ‘Voornemens nemen de benen’

Normaal zijn goede voornemens niet helemaal mijn ding. In mijn ervaring zijn ze gedoemd te mislukken en eigenlijk kan ik er niks mee. Dit jaar besloot ik om het een keer anders aan te pakken en voornemens op te schrijven voor mezelf. Maar o ...

Özcan Akyol: Dure plicht

Om de zoveel tijd, meestal richting verkiezingen, roepen politici en denkers – het eerste is geen garantie voor het tweede – dat de maatschappelijke dienstplicht moet worden ingevoerd. Dat voorstel komt voort uit meerdere ontwikkelingen. De ...

Eelco Boss: Droomschool

In het televisieprogramma Dreamschool spelen inspirerende docenten de didactische hoofdrol. Dat zijn dan vaak Bekende Nederlanders waarvan op de een of andere manier verwacht wordt dat hun levenservaring iets bij zal dragen aan de ontwikkel ...

Özcan Akyol: ’Ga maar weg’

Nu was ik vroeger echt niet het braafste jongetje van de klas, dus ik kan heus wel iets hebben, maar tijdens een lezing op een middelbare school in Den Haag, in het kader van de leesbevordering onder jongeren, werd het wangedrag me even te ...

Özcan Akyol: Armoede

Kort geleden werd de Armoedeweek georganiseerd op Windesheim. Een goed en noodzakelijk initiatief over een onderwerp dat nog steeds in taboesferen verkeert. Ik weet er alles van. Het eerste deel van mijn jeugd werd ontsierd door ontberingen ...

Eelco Boss: Why?

Mijn baan op Windesheim vind ik leuk en niet leuk. Ik hou ervan en ik verafschuw het. Ik mag leuke mensen onderwijzen en vormen, heb leuke collega’s en heb mede door Windesheim mijn master kunnen behalen en mag nu promoveren. Je hoort mij o ...

Özcan Akyol: Museum

Toen ik voor het eerst op Windesheim mijn rooster kreeg, vlak na de zomer van 2008, zag ik dat mijn colleges in het non-descripte D-gebouw werden gegeven. Het pand stonk, was onopgeruimd en aan het onderhoud mankeerde van alles. Je kon een ...

Eelco Boss: ‘Willen ze patat? Dan krijgen ze patat!’

Stel je voor dat ik aan mijn kinderen zou vragen: ‘willen jullie meer of minder patat eten?’, nou?… juist! Terwijl ik als opvoeder goed naar de wetenschappelijke adviezen van het Voedingscentrum luister en ze vaker rauwkost dan patat ...

Ozcan Akyol: Aannemer en internist

Ik vond school in principe niets aan. Dat realiseerde ik me een paar weken geleden, toen ik voor aanvang van een bijeenkomst die ik als dagvoorzitter in goede banen mocht leiden, door de gangen van Windesheim struinde, op zoek naar mensen e ...

Eelco Boss: Vrindjespolitiek

Ongeveer tien jaar geleden kregen we bij domein Gezondheid en Welzijn een nieuwe directeur: ‘X’. X begon direct de boel op te schudden, zoals moderne managers dat plegen te doen. X had al schuddende razendsnel vrijwel iedereen tegen zich in ...

Judith Kreuze: ‘Leven zonder handleiding’

Het is vroeg, kwart voor zes om precies te zijn. Ik moet naar mijn stage. Ik kleed me aan en begin de dag met een snel in elkaar geflanst ontbijtje. De wereld om me heen slaapt nog, maar ik niet meer. Hoe ik me voortbeweeg lijkt het meer op ...

Judith Kreuze: ‘Eindelijk bevrijd!’

‘Vanavond. 10 uur. Wij. Terrasje pakken.’ Dit appje was de start van mijn studentenleven, een paar weken geleden. Natuurlijk zou het druk worden; het was immers de eerste dag dat de terrassen weer open waren, dat de stad weer open was. Maar ...

Özcan Akyol: Burgerschap

Als columnist merk ik dat veel mensen, die tot voor kort nog geen drie ministers konden noemen, plotseling stampvoetend allerlei analyses de wereld in kegelen, met de onderliggende boodschap dat er helemaal niets aan onze (lokale) overheden ...

Judith Kreuze: Verdwaald in eigen stad

En daar loop ik dan, als derdejaars student met Google Maps door mijn eigen studentenstad waar ik, op wat shoppen na, alleen in de Bruisweek ben geweest. Ik heb het idee dat iedereen mij aanstaart als ik ‘Het Vliegende Paard’ in typ. Welke ...

Özcan Akyol: Arm maakt creatief

In mijn eerste week op Windesheim, bijna vijftien jaar geleden, vertelde onze mentor dat we absoluut het Basisboek Journalistiek moesten aanschaffen. Ik baalde. De jongen die naast me zat, hield als een blije eikel zijn eigen exemplaar omho ...

Michelle: Door weer en wind

Het regent en ik heb geen zin om naar buiten te gaan. Ik lig verfrommeld op de bank, gedraaid in een warme deken. Een burrito is er niks bij. Verveeld scrol ik door mijn app. Een pizza, pokebowl of sushi. Voor de laatste optie is de inhoud ...

Eelco Boss: De echte goeroe

Ik zelf denk dat het ergens eind jaren tachtig misgegaan is. Topmanagers in de publieke sector werden ‘gesacraliseerd’; ze werden steeds meer gezien als een soort goeroes. In het hoger onderwijst zorgde dit ervoor, samen met de schaalvergro ...

Özcan Akyol: Dreigbrieven

Een keer om de zoveel tijd – ritme en logica zitten er niet in – krijg ik een mailtje van de Dienst Uitvoering Onderwijs (DUO). Ze schrijven altijd dat ik weer niet aan mijn betalingsverplichting heb voldaan. De aanhef van het bericht is st ...

Michelle: Bananensnoepje

Ik sta in de rij voor een bandje. Het regent, en in de witte tent – die afkomstig lijkt uit een aflevering van CSI – is het vol. Druppels in mijn haar, maar ik wil dat bandje. Want we mogen eindelijk weer. Een bandje richting vr ...